Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το παπάκι (Νικόλας Άσιμος)




Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα
να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει

που όλο μου κουνάει τ' αφτιά


Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς

Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί
κι ή θα μ' έχουν θάψει
ή θα έχω μα-
ή θα έχω μαραθεί

Και ας μη σου καίγεται καρφί

Και ας συνήθισες και ας συνήθισες και εσύ

"Δεν είμαι συν-θέτης είμαι πλην-θέτης" είχε πει ο Νικόλαος Ασημόπουλος σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Γιώργο Βιδάλη δέκα μήνες πριν φύγει από τη ζωή. Ένας σεμνός καλλιτέχνης, με όλη τη σημασία της λέξης που δεν άντεξε το σύστημα. Έλεγε "με λένε Νικόλα Άσιμο ούτε Νικόλαο, ούτε Νίκο, ούτε Ασημόπουλο. Άσιμο, και με γιώτα".Τα λόγια είναι περιττά όμως ας τον θυμηθούμε μέσα από ένα σπουδαίο τραγούδι του. Το παπάκι είναι ένα τραγούδι που το έγραψε ο Άσιμος για να κοιμίζει την κόρη του. Την πρώτη φορά που το άκουσα δεν μου πέρασε καν από το μυαλό ότι πρόκειται για νανούρισμα. Είναι μεν πάρα πολύ τρυφερό δείχνοντας μας και τον ρομαντισμό του Άσιμου, αλλά για νανούρισμα δεν μου φαινόταν. Ωστόσο για του λόγου το αληθές σας παραθέτω τα λόγια του Χ. Καρυώτη.

".
. . τον θυμάται στην ηχογράφηση ενός συγκλονιστικού νανουρίσματος. Το είχε γράψει ο Άσιμος πριν από μερικά χρόνια για να κοιμίζει την κόρη του στο υπόγειο της οδού Αραχώβης 41. Ήταν το Παπάκι. Μια μαγική στιγμή που ερμήνευσε η Χαρούλα Αλεξίου.
"Nα μη σου πω ότι, κάποια στιγμή. ο Άσιμος ήταν και ψιλοβουρκωμένος. . . Είχε κρυφτεί πίσω της. Τραγουδούσε για πάρτη του αυτό που άκουγε εκείνη τη στιγμή. . . Αυτό που τον φόρτιζε, αυτό που τον δονούσε. . . Συγκινήθηκε και η Χαρούλα. Κι αυτό φαίνεται, είναι λυγμική. Ούτε γύρισε πίσω της να δει πού είναι ο Νικόλας, τι κάνει. Μπήκε κι εκείνη σ' αυτό που συνέβαινε. Γιατί συνέβαινε κάτι ακαριαίο και μαγικό". . .

Υ.Γ. Η ερμηνεία της Χαρούλας Αλεξίου ήταν καταπληκτική. Έχει την απαιτούμενη συγκινησιακή φόρτιση αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο λιτή η ερμηνεία της όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο τραγούδι. Στην πάνω δεξιά φωτογραφία με τα άσπρα ρούχα φαίνεται η κόρη του Νικόλα Άσιμου, στις 18 Μαρτίου 1988, να λέει το τελευταίο αντίο στον πατέρα της.

Ακούστε το


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαραμπού (Ν. Καββαδίας)

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω. Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό, πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο, κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές, σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο. Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ, που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα, κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα. Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη. Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία. Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό - και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία. Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική, κόρη ενός πλούσιου

Τετραγωνισμένα Φύλλα (Γιώργος Τσίγκος & Οι Μαύροι Κύκλοι)

Τετραγωνισμένα φύλλα φύλλα πουλημένης έκφρασης φιγουράρουν αποβλακωτικά πίσω από πάγκους με χυμένα σκουπίδια Έγινε το rock στίβες αποτσίγαρων από πελάτες pub που τραβολογιούνται από χιλιοτυπωμένες φάτσες λόγια και παραγγελιές για κανάλια φυγής Ταβέρνα , καφετέρια , pub στρατόπεδο , σπίτι Πάλι απ` την αρχή. Κόλλησαν όλα στο μυαλό μου σαν χυμένοι καφέδες ξεραμένοι στα ίδια λουστραρισμένα τραπεζάκια. Έμποροι μεταπουλούν την ευχαρίστηση με δόσεις άφιλτρων χειμάρων κοροϊδίας σ' αντάλλαγμα χρυσάφι και πιοτό για παραλλαγή Ο χοντρός με την κοιλιά με λιγουρεύεται πίσω απ` τον πάγκο ασθμαίνοντας μια ανάγκη μου κολλημένο κατοστλαρικο στη γυαλιστερή καράφλα του. Ένα τσιγαράκι ρε φίλε. Ένα τσιγάρο ακόμη. Να το κόψω. Να κόψω τον πονοκέφαλο που τσεκουρώνει ύπουλα το κανάλι των σπερμάτων. Φαντάρια με μπλουζάκια παρελθοντολογικών νοήσεων μηρυκάζουν χαμένες ανάσες μέσα σε στενά μπλού-τζιν που ξεβάφουν αίμα και θειάφι. Ξεράσματα ποτάσας ζητούν κατοικία ζά

Στην Αιωνιότητα

Να ξυπνήσω πεθαμένος και να μ' έχεις αγκαλιά, θα ήμουνα ευτυχισμένος τι κι αν ήμουν μακριά. Θα ήμουνα εγκλωβισμένος μα χαρούμενος ξανά, αφού το δικό σου χάδι θα ένοιωθα παντοτινά Και τα μάτια μου θα κλείσεις με ένα άγγιγμα απαλό, τον σταυρό μου να κρατήσεις να τον έχεις φυλαχτό. Στη χλωμή μου όψη τώρα βλέπεις όλη τη ζωή, που εσύ μου είχες χαρίσει κι έγινε μοναδική. Το σκοτάδι δεν θα απέχει πια καθόλου από το φως και τα βράδια που κοιμάσαι θα έρχομαι πιο ζωντανός. Σαν σκιά μες το σκοτάδι, σαν αέρας απαλός, σαν ανέμελη φιγούρα που την έστειλε ο Θεός. Δεν μπορείς να πιστέψεις πως ο Θάνατος είναι η ζωή. Αιώνια κουβέντα χαμένη σε σιωπή νεκρική. Δεν μπορείς να πιστέψεις πως έτσι θα είμαι πάντα εκεί. Αγγέλου σημάδι θα έχει κάθε φιλί. Καλή σας μέρα. Όπως σας έχω υποσχεθεί κάθε περίπου δέκα αναρτήσεις θα ανεβαίνει κάποιο τραγούδι είτε δικό μου είτε όποιου φίλου επιθυμεί να ανεβάσει κάτι δικό του. Μιας και προς το παρόν η προσπάθεια που γίνεται να ανεβαίνουν στίχοι και μουσικές από διαφ